Home Sweet Home!

Hallo allemaal!

Even een laatste berichtje vanuit het wonderschone Breda! Twee weken geleden werd ik na een lange reis,door de hele familie Hendrickx opgevangen op Schiphol. Heerlijk om iedereen na 8 maanden weer te zien! Bij thuiskomst zat, na 13 maanden, heel de famweer eens aan 1 tafel om gezamelijk frietjes met fricandellen te eten

De afgelopen weken heb ik gelukkig al heel veel vrienden, vriendinnen en familie gezien en bijgekletst. En al is het weer even wennen aan het het georganiseerde, gestructureerde en geplande Nederland.. het is ook weer heel fijn om thuis te zijn!

Een nieuwe periode is dus weer aangebroken... Nieuwe baan, nieuw huisje (nu nog gezellig terug op de Sprundelsebaan) en wie weet wel een nieuwe stad... veelnieuwe plannen en dat is ook allemaal weer reuze spannend!

Ik heb echt een super-geweldige tijd gehad in het buitenland en wil iedereensuperbedanken voor alle leukereacties op de site. Was altijd erg leuk om te lezen!!

Hopelijk zie ik iedereen snel voor een bakkie of een borrel!

Tot snel, liefs Marleen

Braziiiiilllll.......Lalalalalala!

Hallo lieve allemaal!

Ik ben in het land van samba, de mooie stranden, de favela´s, het ´wildlive´, en het land waar ik op pad ging met 11 andere gezellige mensen in onze truck: Mamasita!

In Buenos Aires was het tijd om de andere mensen te ontmoeten waar ik de laatste weken in Brazilie, mee zou doorbrengen. Na de kennismaking met iedereen en met onze omgebouwde truck (inclusief koelkast, bibliotheek, opbergruimte, tenten, keuken en tafels en stoelen, de laatste drie allemaal opzetbaar buiten de truck) gingen we op pad! De eerste bestemming was de ´Ingazu-falls´, aan de Argentijnse kant. Wat een spectakel! De hele dag hebben we rondgelopen in een park waar vanaf alle kanten water naar benenden kwam storten! Tussen de meer dan 270 watervallen kon je een boottocht maken, waar je heel dichtbij kwam. Zo dichtbij dat het water in straaltjes langs mn rug naar beneden liep! Haha, leek wel de wildwaterbaan van de Efteling, maar dan in het groot!

We zijn de watervallen ook van de Braziliaanse kant gaan bekijken en deze was eigenlijk nog mooier. Vanaf deze kant heb je het overzicht en zie je pas werkelijk hoe groot de watervallen zijn. Echt geweldig mooi en dus een heel goed begin van deze rondreis.

Na een dag trucken, lezen, hangen en slapen kwamen we aan in Bonito. Tenten opzetten, slaapzakje uitrollen en weer klaar voor een volgende nacht. In Bonito ben ik gaan zoetwatersnorkelen. We hadden een zicht van 45m en konden ons heerlijk met de stroom mee laten varen. Enorme vissen met verrassend veel kleuren! Verder heerlijk een dagje aan het zwembad gelegen. En actief gedaan door te winnen met vollybal in het water!!

In Pantanal zijn we 2 nachtengebleven en hadden we een heerlijke kamer! Na een aantal nachten kamperen (en elke keer mn termo-ondergoed onderuit mn tas vissen omdat het toch best wel koud was ´savonds) was dat weer erg fijn! Pantanal is een groot natuurgebied, dat zich verspreid over Bolivia, Paraguy en het grootste deel in Brazilie. Er wonen een aantal mensen op gigantische boederijen. De plaats waar wij zaten organiseerde safari´s. Pantanal staat namelijk bekend om zijn bekend ´wildlife´. De safari was onwijs mooi! Veel vogels, capybaras (zie foto), otters, kaaimannen en jaguars. Helaas hebben we die laatste niet kunnen spotten!

Ook heb ik op een paard gereden en leek het of we helemaal terug waren in het ´Wilde Westen´. Superleuke ervaring! Na een BBQ in stijl, wat betekend.... Veeeeeel vlees en een beetje salade, rodeo-muziek en amardillo´s die je eten proberen te jatten, gingen we de volgende dag piranha´s vissen. Om deze later te voeren aan de kaaimannen! Vooral de mannen van onze groep waren met deze activiteit helemaal in hun nopjes. Toegegeven, het was een supergezicht om de kaaimannen uit het water te zien springen om een piranha te kunnen pakken.

Nadat we alles weer hadden ingepakt, ons geinstalleerd hadden in ons rijdend huis, gingen we op naar Brotas, waar we gingen raften! Super stoer! ´Savonds bezochten we de plaatselijke kermis en na alle uitslagen van de voetbal te hebben gehoord, kwam dan toch echt de band tevoorschijn en hebben we heel de avond gedanst! Om af te sluiten met een churro, gevuld met Dulce de Leche... Brazilie is zo leuk!

Tot nu toe, was het Brazilie wat we gezien hadden, nog niet echt het Brazilie wat ik in gedachten had. We lieten dan ook het ´Wilde Westen´, achter ons en gingen op weg naar het warmere deel van Brazil. En ja hoor, onderweg kwamen we de eerste bananenbomen tegen, de stranden, de palmbomen enz. Dit begon er meer op te lijken. We hadden een stop in Paraty, een stranddorpje, 4 uur onder Rio de Janeiro. De eerste dag gingen we heel de dag op de boot! Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk bakken, zwemmen, BBQ´en en op het strand liggen. Het cliché is helemaal waar.. ik voelde me zwaar overdressed (of eigenlijk gewoon ´dressed´) in mijn Nederlandse bikini. De meiden hier hebben echt iniminibikini´s!!

Na nog een dagje bakken in de zon, en het dorpje bekijken, gingen we op naar onze laatste bestemming... Rio de Janeiro!

De middag dat we aankwamen, was het stralend weer en omdat de meeste niet onwijs veel tijd hadden, gingen we meteen door naar HET Christus-beeld, HET paradepaardje van Rio! Met de tram gingen we stijl omhoog naar de top. Totdat het ineens begon te roken en er vuurspetters vanaf de kabel kwamen. Na een licht paniekmomentje, waar iedereen naar de uitgang begon te zoeken, schakelde ze de electiciteit af en moest iedereen eruit. Daar gaat onze blauwe lucht, dachten we nog. Maar waarrempel, was het zo gefixt en konden we onze reis vervolgen tot boven. En wow, wat een gigantisch beeld en wat een superuitzicht. Overal gingen de lichtjes aan in de stad en dat was een supermoment om onze reis met heel de groep af te sluiten.

Dag twee in Rio bestond vooral uit veel regen en was er helaas niemand te zien op Ipanema-beach (vandaag herkansing). In de Havainas-shop (wel heeel Braziliaans) hebben Wendy en ik afscheid genomen omdat zij al een paar dagen eerder terugvloog naar Nederland. Gelukkig niet alleen. Stoere Cliff van onze groep zou haar vergezellen tot in Madrid. Wat ging het snel he, Wen!! Niet normaal!We hebbenwel weer echt een supertijd gehad, Thanks!!!

Gisteren ging ik met Lisette, meisje van de groep, een ´favela-tour´ doen. Met de brommer warden we tot boven in de favela´s gebracht. In de favelas in Rio leven 4 miljoen mensen! Op elkaar gefrot en het aantal groeit alleen maar. Dit omdat de gezinnen gigantisch zijn (meestal rond de 7 kinderen) en meiden van 13,14 vaak alweer zelf zwanger zijn. De favela´s worden gecontroleerd door de drugsbazen. Zo betaald er niemand kosten aan water (ze maken gaten in de leidingen onder de grond en pompen het water eruit), electriciteit (ze tappen de electrisiteitkabels af) en betalen ze geen belasting. Ook is de grond in de favela´s van niemand. Als je besluit ergens je huis te bouwen, mag dat. En dan is dat stuk dan van jou. Hierdoor bouwt men huizen op elkaar waardoor alles hartstikke onstabiel staat. De huisjes worden ook steeds meer de heuvel ´opgeduwd´ en kan de favela nu eigenlijk geen kant meer op. Werkelijk ongelooflijk om dit te zien!! Op sommige stukken was het strict verboden om foto´s te maken. Dit omdat, daar de ´drugswatchers´ staan om te kijken wie er de favela in- en uitgaat. Dit zijn meestal mannetjes van een jaar of 14,15! We hebben een wandeling gemaakt door de nauwe straatjes, waar het vuil opgestapeld ligt en huisdieren en mensen naast elkaar. Het mooiste moment voor mij dat we een jongetje zagen, die op het dak van misschien wel 3 huizen stond, tussen het afval, en aan het spelen was met zijn vlieger. Het blijven tenslotte kinderen!

Na de favela-tour gingen we naar ´Sugarloaf´, het uitzichtpunt waar je heel Rio kan zien en met een kabelbaan heen moet. Supergeluk met het weer en een supermooi uitzicht! Boven op die berg heb ik afscheid genomen van Lisette en was ik toch echt weer in mn eentje!

´s Avonds heb ik mezelf dan ook getrakteerd op een dinner en sambashow! Sooo, mn geld is toch al op dus die laatste ´reals´, kunnen we dan ook nog uitgeven ;) Onwijs genoten!!

Nu is mn tas gepakt, ben ik ingecheckt en heb ik mn laatste verslag geschreven. Familie, vriendjes en vriendinnetjes, het is tijd om naar huis te komen!! Ik ga nog genieten van de laatste aanblikken van Rio, de laatste souvenirs kopen, mn laatste maaltijd eten en dan stap ik vanavond zeeeeeeeeeeeeeer tevreden in het vliegtuig! I´ve had the time of my life!

Dikke knuffel Marleen

Gletsjers, Dulce de Leche, Orca´s, Wijn, Biefstuk, Maradona, Tango en Buenos Aires!

Aan de laatste twee weken van mijn reis begonnen dus tijd om nog een update te geven van de afgelopen periode!

Die update begint in El Chalten (sorry blog-lezers van Wendy, dit heb jê waarschijnlijk al gelezen).

In El Chalten hadden Wendy en ik een paar dagen uitzicht op de hoogste Berg van Patagonie.. ´Fitzroy´. Het is nu herfst in Patagonie en hoewel we de meeste dagen daar een blauwe lucht hadden, waren de toppen steeds meer besneeuwd. In El Chalten hebben we een paar mooie wandelingen gemaakt, wat onwijs mooie (herfst)plaatjes opleverden.

Na Chalten waren we toch echt toe aan wat warmer weer en zijn we richting Bolson gegaan. Een Lange busrit (26 uur!!), maar met wat avondeten, een bingo (helaas niet gewonnen L), een filmpje en een ontbijtje ´smorgensvroeg, was dit goed vol te houden. Echt een luxe hoor, die bussen in Argentinie!

El Bolson in een beetje het hippie-stadje van Argentinie. Erg relaxt, met veel marktjes met handgemaakte dingen. Om de sportiviteit van afgelopen weken niet te onderbreken zijn we de eerste dag op de fiets gestapt en dachten we een Klein tochtje te gaan fietsen. Erg Lang was het ook niet, maar jezus... wat waren de stukken steil!! Met een rood en bezweet hoofd kwamen we op het uitkijkpunt em mochten we genieten na zelfgesmeerde broodjes, rust, een uitzicht waar je ´u´ tegen je zicht en wat paarden em koeien op de achtergrond. Heerlijk rustgevend!

Vanuit El Bolson zijn we met de bus doorgegaan naar Puerto Madryn. Een stadje aan de kust wat we eigenlijk over wilde slaan omdat het walvissenseizoen over was. Toen we hoorde dat je op dit moment orca´s kon spotten, verandere mijn visie meteen natuurlijk. Een nachtbus en een gestolen camera verder (grrrrrrrr!!) huurden we een auto en gingen we op stap naar het strand waar de zeehonden lagen. De kans was aanwezig dat ze op deze gingen jagen em ze dus heel dicht bij het strand kwamen. Dag 1 was helaas geen succes... veel wind en geen orca. Dag twee daarentegen hadden we meer geluk! Aan het einde van de middag werd iedereen aangewakkerd door een zwarte vin die te zien was! Em jaaaaaaaaaaaaaaa, daar zwom toch echt een groepje van 5 orca´s langs de kust! Ze waren nog ver weg maar met een verrekijker of camer goed te zien!! Em wow, wat een indrukwekkende mooie dieren zijn dat! Zeker het wachten waard geweest! Ik heb gewoon orca´s gezien!!

Na het orca-avontuur gingen we (inmiddels helemaal gewend aan de nachtbussen want dat was ´maar´ een tochtje van 14 uur) op naar chocolade-paradijs... Bariloche! Hoe bizar is dat... zit je aan de andere kant van de wereld terwijl het lijkt alsof jê in Zwitserland zit! Inclusief St Bernardshonden! De huizen, de chocolade, de kaasfondue, de kou en de witte bergtoppen. Erg leuk en voor ons een goede gelegenheid om even bij te komen van de afgelopen dagen me teen bakkie thee, een chocolaatje en een open haard.

Met elk stadje em dorpje dat we passeerden kwamen we steeds meer noordelijker, wat voor ons betekende.. steeds wat warmer! Joeheooo, zo was het in Mendoza al heerlijk em zijn we daar op de fiets gesprongen om de verschillende wijngaarden te bezoeken en te proeven van de plaatselijke wijn! Een supermooi stuk om te fietsen en na wat glaasjes wijn werd het er alleen maar beter op! Proost!

De volgende dag in Mendoza (wat voor nos al echt op een stad ging lijken, na 4 weken tussen de bergen te hebben gezeten), ben ik gaan paragliden!!!!!!!!!!!! En hoe cool was dat! Met een parachute van de Berg afrennen (don´t worry, ik was natuurlijk niet alleen ;-)) en daarna een half uur vliegen als een vogeltje! Voordat we de sprong gingen doen, werden we nog geinterviewd door de plaatselijk TV-zender. Volgens mij heb ik een heel ander antwoord gegeven op de vraag die die man stelde, maar hij knikte vriendelijk en was heel blij zij hij, met het interview, haha! Of ik ook echt op TV bem gekomen.. ik vraag het me af!

Na Mendoza werd het dan eindelijk tijd om naar Buenos Aires te gaan!! Wat had ik me daar al maanden op verheugd! De verwachtingen lagen dus hoog! Na onze laatste nachtbus (thank god!) vielen we met onze neus in de boter. Het was markt in San Telmo, de wijk waar nos hostal ook lag (dankjewel grote zus.. ArtFactory was inderdaad een topper!). Meteen werden we overrompeld met verschrikkelijke leuke kraampjes en koopjes, tangomuziek in de straat, een felle zon en verschillende straatartiesten! Welkom in in Buenos Aires em, WOW, mijn verwachting waren nu al waargemaakt!!!

Dag twee zijn we de grote pleinen van BA gaan bekijken. Casa Rosada (met het welbekende balkon van Evita), de graftombe van San Martin (de grote held van Argentinie, die ze naar de onafhankelijkheid heeft gebracht), de grote winkelstraat gezien... oftewel een aardig toeristenrondje gelopen! Die avond zijn we naar een optreden geweest van ´El Tiempo La Bomba´, een Djembe/Drum and Base- band, die heel de zaal op z´n kop kreeg! Wat heerlijk om helemaal even uit nos dak te gaan, wat een energie die in die zaal vrijkwam!

De volgende dag zijn we naar de begraafplaats ´La Recoleta´ gegaan. De begraafplaats waar Evita ook ligt. Erg indrukwekkend om te zien.. graven zijn daar hele huizen/monumenten. Super mooi.

Buenos Aires is in sommige stukken een beetje vergelijkbaar met Barcelona. Zeker met het zonnetje wat we hadden en het Spaanse gebrabbel op de achergrond.

De Tango kon ook zeker niet missen nu we hier in BA waren, en we hebben dan ook een echt tango-show mogen meemaken. Helaas geen les meer kunnen nemen, vanwege de paasdagen (iedereen was vrij). De show was in ieder geval geweldig. Super van genoten!

Verder nog heerlijk geshopt in de verschillende wijken, veel foto´s gemaakt, oude bekenden opnieuw gezien (een stelletje wat ik voor het eerst in Laos had ontmoet!) em nieuwe mensen ontmoet. We hadden in BA namelijk ook onze eerste meeting met de groep, waarmee we naar Brazilie gaan reizen!

De laatste dag zijn we naar de wijk ´La Boca´ gegaan. De wijk waar iedereen droomt om net zo´n goede voetballer te worden als Diego Maradona. Het is een arbeiderswijk en hierdoor ook wat meer armoede als in de rest van BA. De huizen zijn allemaal in verschillende kleuren geverfd, wat een onwijs mooi en zonnig resultaat geeft!

Na bijna een week nons heerlijk te hebben vermaakt (natuurlijk zijn we niet vergeten om lekker biefstukken te eten, biertjes te drinken en wat danspasjes te doen!) in BA, werd het tijd om verder te gaan, richting de grens en richting de laatste weken van mijn reis.

Heel dubbel allemaal hoor! Nog superveel zin in Brazilie, maar de zin om iedereen weer te zien wordt ook steeds groter! Ik beloof jullie dat ik nog heerlijk ga genieten deze laatste weken en daarna gaan we veel wijntjes drinken om bij te kletsen!

De volgende keer... mijn laatste verslag van Braaaaziiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiillll, lalalalalalala!!!

Veel liefs van Marleen

Sooooo Cool!!

Hallo Lieve Mensen….

Nee niet schrikken, ik kom gewoon alwéér met een nieuw verhaal! Dacht.. ik zal jullie eens een beter op de hoogte houden. Én er is alweer heel veel gebeurd, dus maak het jezelf gemakkelijk... pak een stoel, een bakkie koffie en een roze koek (hmmm lekker!).... want hier komen weer de avonturen van Marleen op reis. Zo, net echt!

Na Ecuador ben ik vertrokken naar Chili. Dit was in eerste instantie helemaal niet de bedoeling maar de plannen wijzigen nog wel eens. Ik ben naar Puerto Montt gevlogen om daar twee dagen bij te komen van de Ecuador-drukte en mezelf voor te bereiden op een bootreis van 4 dagen door bergen van Patagonie. De eerste kennismaking met Patagonie had ik de dag na aankomst. En wat voor een! Een superheldere dag waardoor ik vanaf het water, twee vulkanen kon zien, met besneeuwde bergtoppen. Ik was van Puerto Montt doorgereisd naar Puerta Varas, een klein (haast Alphen-) dorpje, 25 minuten van Puerto Montt. Deze dagen had ik echt even nodig om weer te wennen aan het ´alleen´ reizen dus daar heerlijk wat rondgelopen, wat gedronken en een soort van plannetje gemaakt voor de volgende dagen.

Al snel was het tijd om m´n spullen te pakken en voor 4 dagen een cruise te gaan maken van Puerto Montt naar Puerto Natales. Natuurlijk ben ik nog steeds in Zuid-Amerika en vertrok de boot bijna 10 uur later dan gepland! De boot was een soort van vrachtschip, waar ze verschillende cabines in hebben gemaakt om te slapen. Ik kwam op de kamer terecht met twee Zwitserse en een Australische, die ook alledrie alleen reisde. De gezelligheid kon dus meteen beginnen! Na de eerste nacht, was het tijd om van het uitzicht te gaan genieten op de eerste dag.... beetje jammer, want het weer zat niet mee! Donkere wolken en een grijze lucht! Ondanks dat maakt het geheel toch indruk op me! Een onwijs groot schip wat door de bergen/kanalen van Patagonie vaart! De besneeuwde bergtoppen waren nog net te zien! De tweede nacht gingen we het ´open water´ op en begon de boot toch te schommelen. Met als consequentie dat iedereen na het eten naar zijn kamer vertrok om met een paar reispilletjes, het bed in te gaan. Zo ging dat ook bij mij dus, en omdat ik altijd erg slaperig wordt van die reistabletjes, heb ik heerlijk geslapen die nacht! Dit tot tegenstelling van vele anderen die de volgende dag rond de lunch pas weer tevoorschijn kwamen!

Samen met de kapitein en een handjevol anderen hebben we die ochtend op de kijk gestaan om walvissen te spotten... Ze zaten er zeker want we hebben ze een paar keer omhoog zien blazen, maar meer als dat is het niet geworden. Een paar dolfijnen en zwemmende zeeleeuwen maakte het toch zeker een interessante ochtend!

Inmiddels waren we de dag daarvoor begonnen aan een ´asewhole-marathon´ met een groepje van ongeveer tien en werden er de tweede dag (met dank aan mijn inmiddels Japanse vrienden) Japanse regels aan toegevoegd. Je raadt het al.. het werd er niet gemakkelijker op. Maar ik moet zeggen, des te leuker!

Aan het einde van de middag arriveerde we bij een enorme gletsjer. Met z´n allen buiten, met een wijntje op het dek, hebben we genoten van het uitzicht! Wat een enorm ding! Erg indrukwekkend en het ijs is inderdaad om sommige plekken felblauw doordat er geen zuurstof bij komt en alleen blauw wordt gereflecteerd. Ik heb les gehad op de boot en weet er inmiddels alles vanaf, zoals je hoort ;)!

Terug binnen werden we getrackteerd op een whisky met 10.000 jaar oud ijs... van de gletsjer! Nou het feest kon los toen, hoor! Na de bingo, ging de salsamuziek aan en de voetjes van de grond. Supergezellige avond met helaas net iets teveel alcohol. Gelukkig ging dat ook op een boot allemaal goed!

De laatste dag op de boot, moesten we door een nauw stuk varen. Aan beide kanten veel bergen, zeeleeuwen die lagen te zonnen in het beetje zon dat er was, en indrukwekkende besneeuwde bergtoppen. Een supermooi stuk!!Na onze kaart-competitie te hebben afgemaakt, was het tijd om van de boot af te gaan. Wat een superleuke en indrukwekkende manier om kennis te maken met dit gebied!

Voor mij werd het tijd om naar Punta Arenas te gaan om Wendy op te halen! Na een middag wachten, was ze er eindelijk en hebben we onder het genot van een colaatje (de lange reis van Wendy hakte er goed in) heerlijk bijgekletst! Wat onwijs gezellig om het laatste stuk weer samen te reizen!

Een dag later zijn Wendy en ik van Punta Arenas meteen weer teruggereisd naar Puerto Montt, waar ik vandaan kwam. Vanuit deze plek kan je namelijk beginnen aan DE grote tocht in nationaal pak ´Torre del Paine´, een van de mooiste nationale parken in Patagonie. Na ons voorbereid te hebben, besluiten we om de ´W´ te gaan lopen. Dit is de bekendste route in het park. Omdat we niet 4 dagen lang met een tent, gaspitje en eten voor 4 dagen, op onze rug willen lopen (Anette en Gerald.. respect!), besloten we om te gaan overnachten in verschillen refugios (een soort van hostels).

De vier dagen hiken waren echt geweldig!!!! Een dag met wat regen, twee dagen volop zon en de allerlaatste dag waanden we ons in een winter wonderland, met een dik pak sneeuw!! We begonnen de eerste dag bij ´glacier grey´. Helaas hier ook nog niet het beste weer en weer een gletsjer in het donker.. Dag twee zou een zware worden. Door de ´valle de Frances´, helemaal omhoog naar het uitzichtpunt. Tussen de bergen door, naast ons een gletsjer, een flinke zon en een pak sneeuw op de bergen. Toen we boven op het uitzichpunt waren, hoorden we ineens een harde donder en zagen we een pak sneeuw naar beneden vallen! Wow, wat indrukwekkend om een lawine van zo dichtbij te zien!! Daarna op de terugweg onze noodles gegeten en weer verder gelopen. Na 10 uur kwamen we aan bij onze volgende slaapplek en waren we toe een biertje en onze voetjes omhoog!

Dag 3 was een ´rustdag´: 4 uur wandelen in een heerlijke zon naar de volgende refugio. De tocht van de vorige dag zat nog best in onze benen dus vonden we het prima toen we er waren. De laatste dag zouden we dan eindelijk zien waar het park naar is vernoemd... de ´Torres´, oftewel 3 torens die hoog uitsteken boven de bergen. De dag begon onwijs mooi! Wat een geluk met dit weer!

Ten we steeds hoger kwamen, begon het steeds kouder te worden en uiteindelijk liepen we door een dik pak met sneeuw!! Haha, na mijn warme maanden in Azie en Australie, vond ik het geweldig!!! Wat een mooi gezicht... alles wit!!! Toen we na een uur of 5,5 aankwamen op de top, waren de torens ver te zoeken... We zagen nog net de vormen van de torens maar helaas geen ansichkaart-uitzicht! Maar al zingend zijn we eigenlijk naar beneden gegaan. We hadden de top behaald, zon en sneeuw gehad en onwijs genoten! En die torens hadden we bij geluk de dag ervoor vanuit onze refugio net kunnen zien. Het was toen zo helder!

Wat waren we blij toen we na 4 dagen onze schoentjes uit konden trekken en voor de kachel konden opwarmen... Missie Geslaagd!!

Vanuit Puerto Natales zijn we eergisteren de grens overgegaan naar Argentinie en kan onze reis richting Buenos Aires beginnen. Gisteren waren we in El Calafate en hebben we een gletsjer bezocht van 60 meter hoog!! Juist op het moment dat we er waren, kwam de zon een beetje door en konden we met onze mond open dit natuurwonder bekijken. Het is een van de weinige gletsjers die in balans blijft.. dat wil zeggen hij groeit nog aan de achterkant terwijl de meeste gletsjers in de wereld op dit moment kleiner worden. Doordat deze groeit (niemand weet eigenlijk zo goed waarom dit bij deze gletsjer wel is) drukt de het ijs de gletsjer elke dag twee meter naar voren. Door de druk van het water tegen het ijs, ´groeit´ de gletsjer niet elke dag twee meter, maar brokkelt het ijs af wat dan met harde kraken en plonzen in het water terechtkomt! Heel cool om te zien, want in de paar uur dat wij er waren is dit zeker een aantal keer gebeurd! Echt een gigading om te zien (zo´n 5 km breed en 30 km lang!!) en zo´n onbekend fenomeen voor mij dat ik er echt mijn ogen niet vanaf kon houden.. De foto´s spreken voorzich!

Vandaag zijn Wendy en ik aangekomen in El Chalten en gaan we onszelf morgen nog een keer in onze bergschoenen heisen om de grootste berg (Fitz Roy) te gaan bekijken! Ben heel benieuwd, want de herfst is hier nu echt begonnen. Wie weet weer een sneeuwbui of toch nog een felle zon, net als vandaag! Dit is altijd een verrassing hier.. maar in beide gevallen is het hier in Patagonie, echt GEWELDIG MOOI!!

Tot de volgende keer,

Liefs marleen

Ecuador blijft geweldig!

Voor de tweede keer vanavond ga ik mijn Ecuador-verhaal op mn blog proberen te zetten.... wat is dat toch met computers!! Grrrr... net op het moment dat je bijna klaar bent, verdwijnt je verhaal ineens!

Maar goed, zoals belooft hier deupdate over het vreselijk chaotische, maar altijd heerlijke Ecuador!

Na een reis van 24 uur, en een tijdsverschil van 12 uur was ik erg blij om Mariska en haar vriend Eduardo te zien op het vliegveld! Wat heerlijk om weer even bij een vriendinnetje te zijn! Vanaf het moment dat we in de taxi stapen tot het moment dat ik weg moest hebben we gekletst! En eigenlijk zijn we nog niet eens helemaal bijgepraat, haha!

Het appartementje wat de komende weken mijn thuis zou zijn, staat in de oude stad. Met het uitzicht op Maria, die de stad bewaakt..... geen slechte zaak! Mijn eerste dag in Quito bestond uit het ophalen van het visum van Mariska. Van het ene bureautje, werden we met een papiertje, naar de andere kant van Quito gestuurd om daar in de rij te gaan staan voor het volgende papiertje. Met dat papiertje kondenwe dan weer naar de volgende locatie... Niet vergeten om even een geel mapje te kopen bij de papierwinkel... en als je die hebt,en dan kan je meestal wel geholpen worden... Tenzij het natuurlijk tijd is om naar huis te gaanen de bureautjes stipt om dat moment sluiten... om de volgende dat gewoon weer in de rij te gaan staan!!! Wat een heerlijk eerste dag... Welcome back in Ecuador!!!

Gelukkig worden de auto´s ook nog steeds beschermd tegen gemene dieven door een heel hard alarmsysteem, die al afgaat als je er naar kijkt! En ook uit de bussen komt nog steeds een grote wolk zwarte lucht als ze zich omhoog slepen in de stad. Wat een feest van geuren en kleuren van herkenbaarheid!

Ook zijn er best dingen veranderd.. Zo is de oude stad helemaal opgeknapt en onwijs mooi en veelveiliger geworden. En tegenwoordig moet je buiten de stad bij het bushokje gaan staan als je een bus wil nemen. Nee, nee, hij stopt niet zomaar overal meer! En ook heb je ´stopknopjes´ in de bus zodat je je stem kan sparen en niet meer hoeft te gillen met de vraag oftie wil stoppen...

De dag erna was het tijd om Villa Ticca Quito te bezoeken en werd ik ontvangen door een enthousiaste Paola, en team en 110 kinderen! Ook die avond zijn we meteen weer los gegaan op de (salsa) dansvloer en voelde het weer aan alsof ik nooit was weggeweest! Wat een heerlijk land!

De dagen daarna zijn we naar Peguche vertrokken. Dit om natuurlijk de moestuin te bezoeken die Anette en Gerald de afgelopen zomer hebben aangelegd. En wat voor eentje! Wat een werk hebben die twee verricht in twee weken!! Geweldig! De kokkin en de lerares zijn onwijs gelukkig met deze moestuin en eten dagelijks een gezonde maaltijd met de kinderen. De kinderen stonden klaar om deze dag rode bietjes te eten en omdat we er toch waren, wilden we natuurlijk zelf ook even proeven! Heeeeeeeeeeeel lekker :)!! Zussie en schoonbroertje, jullie krijgen heel veel lieve groetjes!! We zijn echt heel blij met de tuin!

Op dit moment zitten er 10 kinderen in Villa Ticca Peguche. Het goede nieuws is, dat we plek hebben voor veel meer kinderen en dat ze hier in Peguche en Otavalo staan te springen om onderwijs voor hun kinderen... Het slechte nieuws is, dat we helaas te weinig fondsen hebben om al deze kinderen een plekje te geven in onze opvang. En wat is dat onwijs jammer, deze kinderen kunnen het zooooo goed gebruiken!! Dus lieve mensen, als jullie nog een potje overhebben... help deze lieve koppies in Peguche!!

Ook werden we in Peguche uitgenodigd voor het Pauca Rayma feest. Dit is het officiele carnvalsfeest. Een onwijs spectakel waar heel het dorp voor uitloopt. De konigin van carnaval 2011 word gekozen en heel de avond zijn er dansoptredens. Wat een geweldig begin van dit feest en heel bijzonder om hier bij te mogen zijn!

In Otavalo kwamen we ook wat bekenden tegen engingen we op zoek naar kralen en sieraden die we in Den Haag en op de webwinkel kunnen verkopen (www.ticcatrade.nl). En hoe is het mogelijk dat we elke keer toch weer nieuwe dingen vinden op deze gigantische indianenmarkt!Na een paar dagen Peguche,zijn we doorgereisd naar Ibarra, waar we de verjaardag van Eduardohebben gevierd,bij zijn familie thuis. Met heel veel eten en een groep vrienden werd het een gezellige avond!

Na deze avond werd het tijd om ons te gaan voorbereiden om de komende dagen.... carnaval!! Via vrienden van Mariska konden we een appartementje huren in Guaranda.. de stad waar het allemaal begon! Ik was hier nog nooit geweest maar had vele goede verhalen gehoord van de jaren daarvoor! Carnaval wordt hier vooral gevierd door elkaar nat te gooien met water, elkaar onder te spuiten met schuim en om het af te maken meel over elkaar heen te gooien. Vrijdagavond werd deze traditie meteen waargemaakt en kwamen Mariska en ik natuurlijk ook meteen in actie! Wat een feest!! 3 dagen lang salsa in de straten, optochten met mooie kleuren en iedereen die van top tot teen nat was. Het was geweldig!! Na 3 dagen was het feest helaas over en moest iedereen weer aan het werk. Na 1 dagje baden, in de sauna te zijn gegaanen een massage te hebben gehadin Banos(even ontgiffen na 3 dagen carnaval ;)), gingen wij ook terug om Evelien om te halen van het vliegveld. Helaas waren we wel te laat omdat er die avond ineens geen bussen meer richting Quito gingen... Gelukkig zijn we via via toch die avond in Quito kunnen belanden en hebben we die avond Evelien verwelkomt in ons kleine huisje!

Die week moest er weer veel gebeuren. Zo kwamen er vrijwilligers aan en hebben we deze rondgeleid in Quito. Later zullen ze een week in Peguche werken en de laatse week uitrusten en excursies doen in Puerto Quito. De vrijwilligers waren helemaal weg van onze kinderen in Villa Ticca! Ook hebben we ze meteen kennis laten maken metde eerste salsapassen. Een superleuke manier om Ecuador te leren kennen, en vakantie en vrijwilligerswerk te combineren. Er deze zomer staan er nog twee reizen op de planning, in juli en augustus... dus wie geinteresseerd is, op de website staat meer informatie (www.villaticca.com)!

Na deze leuke week, was het ineens dinsdag en werd het voor mij alweer tijd om afscheid te gaan nemen. Als allereerste van de 110 kinderen in de opvang en dan in het speciaal van `mijn` kindjes Keny en Katya, die al vanaf dag 1 naar de opvang komen! En wat gaat het goed met ze en wat vind ik het erg om ze alweer gedag te zeggen!

´s Avonds gaan we met alle meiden van Villa Ticca uit eten en doen we daarna nog een drankje met onze nieuwe vrienden vanuit Guaranda! Wat een gezelligheid en wat ben ik verdrietig om Ecuador alweer te verlaten. Waarom,hoe of wat... weet ik niet, maar dat het altijd veel te leuk is in dit land en dat de tijd altijd veeeeel te snel gaat, is zeker!

De laatste dag sloten we gelukkig weer af bij het visumbureautje waar we weken geleden waren begonnen. En wonder boven wonder... na sluitingstijd, na 3 uur te hebben gewacht, na te hebben geweigerd om zonder censo weg te gaan..... kreeg Mariska zowaar haar censo!! En dat betekend zowaar dat ze nu eindelijk officieel geregistreerd staat dat ze in Ecuador is aangekomen! Zo, het duurde even... maar stap 1 is gezet. Nog maar niet denkend aan de volgende 1000 stappen die eraan gaan komen.

Bijna te laat (natuurlijk!) kwamen we aan op het vliegveld en na een dramatisch afscheid (ik wil nog niet weg....nee, ga nog niet weg!!) zat ik toch echt een paar uur later weer in het vliegtuig! Slik....nu weer even alleen verder en dat is zeker afkicken na 3 weken gezelligheid, chaotiek en drukte in Ecuador. Papies..... wat mis ik jullie al!!!!!!!!!!!!!!!

Nu aangekomen in Chili en vanaf morgen ga ik 4 dagen een boot op. Vandaag kreeg ik voorproefje van wat ik hopelijk de komende dagen meer ga zien. Een heldere lucht, een felle zon en een uitzicht over twee besneeuwde vulkanen!! Wooooww! En over een dag of 5 gaan Wendy en ik elkaar ergens ontmoeten in een hostal in Punta Arenas! Op naar het laatste deel van mijn reis... Argentinie en Brazil... here we come!

Een hele dikke knuffel vanuit Chili!! xx marleen

Aussie deel 2: Tasmanie en Sydney

Hallo lieve allemaal,

Sorry voor de lange stilte, maar hier is weer een update! Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en dat jullie het de afgelopen carnaval net zo leuk hebben gehad als ik !Alaaaaaaaaafff!

Het tweede deel van Australie heeft zich eigenlijk vooral afgespeeld in Tasmanie, een onverwachte wending in mijn reis. Door al het natuurgeweld aan de Oostkust van Australie, leek mij dit een prima plekje om de rust wat op te zoeken.

Na aangekomen te zijn in Hobart, wilde ik diezelfde dag wat informatie gaan vragen over een evt tour die ik over het eiland wilde maken. Liefst wilde ik met een auto het eiland rond maar in mijn eentje, leek me dat niet de beste oplossing. Bij de receptie moest ik wachten omdat er nog 2 meiden voor me stonden... Eentje die net aan inchecken was met wel 5 tassen om zich heen (hallo Lonneke!) en een meisje die geduldig samen met mij die tafereel stond te aanschouwen (Daaag Sophie!). We kwamen aan de praat en wat bleek, Sophie had net een autootje gehuurd en wilde het eiland rondgaan! Dat kon geen toeval zijn, dacht ik nog... dus gooide ik er meteen de vraag in of ze nog bijrijders wilde?? Aangezien we nog geen 5 zinnen tegen elkaar hadden gezegd, leek het ons een goed idee om die avond eerst een drankje te doen. Zo gezegd, zo gedaan en later die avond waren we het erover eens dat we samen op ´roadtrip´ zouden gaan! Wat was dat een goede beslissing :)))!

Een dag later zijn we de auto op gaan halen, die al snel werd omgedoopt tot ´Sjaak, onze Trolley´! Die dag zijn we naar Port Arthur gereden. Port Arthur werd vroeger gebruikt als gevangenis-stad. Het ligt namelijk op een schiereiland, waar er maar 1 weg heen en terug is. De Engelsen stuurden al hun criminelen, gevangenen en andere mensen van wie ze dachten dat ze gevaarlijk zouden zijn/worden, hierheen. Het stadje is helemaal opgeknapt en ziet eruit alsof het een mooi park is. Moeilijk om te geloven dat er vroeger nog zoveel leed hier heeft afgespeeld. Na een rondje door de stad, vinden we het wel welletjes en gaan we op zoek naar een stalletje waar we fish and chips kunnen eten. Onderweg reden we langs de kustweg en zijn we regelmatig gestopt voor wat uizichtpuntjes en foto´s. Het is hier supermoo! ´s Avonds kopen we een wijntje in ´the bottelshop´ en proosten we op onze eerste dag!

Een dag later begonnen we vroeg aan een wandeling in Oyster-bay. Eerst zijn we naar het ´wineglass-bay´-uitzichtpunt gelopen. Het was jammer genoeg een beetje bewolkt, maar ondanks was het uitzicht nog steeds de moeite waard. We hebben daarna een wandeling van 5 uur gemaakt die door bossen ging, over ´Hazard-beach´, waar we veel schelpen, oesters en zeesterren aantroffen. Het was super omdat de zee grenst aan, wat lijkt op de Ned Veluwe! Heel bijzonder! Om de dag af te maken, hebben we aan het einde van de dag verse oesters gegeten, met een wit wijntje... niet slecht!!

De volgende dag had onze Sjaak even een rustdagje nodig, en hebben wij het dus ook maar wat rustiger aan gedaan ;). Muziekje aan in de auto, en gaan maar! We zijn tot St Helens gereden, een klein stadje aan de oostkust van Tasmanie. ´s Avonds kwamen we in het hostal ´Will´ tegen uit Melbourne, die voorstelde om de dag erna te gaan kamperen op het strand van Fire Bay! De volgende dag hebben we een tentje gehuurd, wat houtvuur en gingen we op pad. ´The Bay of Fire´ is echt zoooo geweldig mooi. Zeker een hoogtepuntje van deze reis. Witte stranden en een superheldere zee!! De biertjes waren ingekocht, Will had voor het avondeten gezorgd (gepofte aardappels) en wij voor het toetje (marshmallows!!). Onze tentjes stonden vlak aan het strand waardoor we die avond, heel tevreden ons bedje in konden rollen!

Om 5 uur ging wekker die nacht want we wilden de zonsopgang zien! Hoe romantisch zaten we daar te rillen van de kou op een kleedje, te wachten to hij eindelijk tevoorschijn kwam. Hoe blij waren we daarna ook, dattie er eindelijk was, zodat we een beetje konden opwarmen en onze spullen konden pakken om op de parkeerplaats een warme douche te nemen. Leven van een backpacker is helemaal zo slecht nog niet!

Sjaak was er ook weer klaar voor en nadat hij weer tot de nok toe was gevuld, reden we door naar onze volgende bestemming...Launcheston. Daar hebben we de ´riverwalk´ gelopen en om onze sportiviteit te compeseren, aan het einde van de dag een heerlijk pizza gegeten. Eten en drinken bleef toch wel ons hoofddoel nummer 1 deze vakantie week samen... zoo lekker ook!

Na Launcheston kwam de tweede grote attractive... Craddle Mountain. In dit natuurpark, regent het 8 van de 10 keer maarrrrr we hebben zo´n mazzel gehad! Een strakblauwe lucht toen we wakker warden! Om 10 uur begonnen we aan de tocht, nog niet wetende of we hem nou werkelijk gingen beklimmen of niet. Al snel liepen we tussen helderblauwe meren met overall het uitzicht over die draak van een berg... Hij kwam toch echt steeds dichterbij. Ons eerste overwinningspunt was uitzichtpunt ´Marion´. Wat een klim!! Maar Jeeeeee, wat was het uitzicht genieten!! Sopie en ik besloten om toch een poging te wagen en begonnen aan de klim. Ver was het niet, maar we zijn na tweederde (wat waren we dichtbij) toch maar omgedraaid. De rotsen lagen steeds lossere en werdern ook steeds groter. Het was al echt klauteren en klimmen. De heenweg zou dan nog misschien wel ok zijn, maar terug op die schommelende steentjes.... Leek ons geen goed idée (ken mezelf een beetje, zag me natuurlijk al finaal onderuit gaan, bovenop die berg;)) Maar wat hebben we genoten ook weer die dag. Terug in onze hut wilde we buiten nog BBQ´en. Ging heel goed, totdat het donker begon te worden en de Tazzie-animals ons eten begonnen te ruiken. Een possum had het lef om wel heel dichtbij te komen en terwijl ik allang binnen stond (zijn echt groot hoor,die beesten), stond onze held Lonnie, ons eten te redden, door in haar ene hand met een pan om zich heen te slaan en met de andere hand foto´s te bljven maken!!! Hilarisch en we kwamen natuurlijk niet mee bij. Het eten was gered, alleen was hij te snel bij onze zak nachos en heeft die met zijn andere twee possum-vrienden, tot de laatste kruimel opgeslokt!! NIet normaal! Je wil niet weten hoe we de volgende avond, met ons zaklampje in de aanslag, naar de wc liepen in het donker... Achterlijke possum, haha!

Na de avonturen om en bij de Craddle mountain, was het tijd voor mij om terug te gaan naar Hobart. Mijn vlucht stond gepland, dus Sjaak weer ingepakt en de hele dag ´cruisen´ maar!!! Laatste avondje gekletst met de meiden en natuurlijk keihard gehuild... nee, we willen niet uit elkaar, maar voor altijd bij elkaar blijven!!!! Het was ook zoooooo gezellig!!

Maargoed, de volgende dag zat ik toch echt weer in het vliegtuig, op weg naar mijn laatste bestemming in Australie... Sydney!

Na alle rust, puurheid van het landschap en frisse lucht, was het best weer even wennen in het drukke Sydney! Gelukkig had ik ook met mijn Poolse vriendinnetje afgesproken, die in Sydney woont, en liet zij mij op mn gemakkie de stad zien! Natuurlijk als eerste naar ´the Opera-house´ gerend en daar 100 foto´s gemaakt. En na een dagje kon ik Sydney ook zeker weer waarderen. De laatste souvenirs geshopt en heerlijk in de zon gerelaxt op ´Bondi-beach´ . Wat een circus als je daar gewoon een middagje gaat zitten. Mensen die werkelijkwaar alles doen om er goed uit te zien op het strand! Haha, hilarisch echt!

Na 3 overvolle dagen in Sydney, werd het tijd om weer in te pakken en echt aan deel 3 van mijn reis te beginnen. Al dagen kriebelde het aan alle kanten, want bestemming nummer 1 in Zuid- Amerika was mijn geliefde Ecuador!Natuurlijk was daar ook weer van alles aan de hand, zoals altijd in dat land. Dat maakt het vast zo leuk! Ik beloof jullie bij deze, heel snel de update hierover.

Tot snel!! Veel liefs marleen

Australie deel 1

Soo, heb de overstromingenen de cyclonen van de afgelopen tijd overleeft, dus zeker tijd voor een update!

Hoop dat alles goed gaat met iedereen! Bedankt voor alle reacties, is altijd erg leuk om te lezen!

Eerst even terug naar Melbourne.....

Na mijn eerste dag in Melbourne en een verschikkelijke nacht (Jezus, wat voelde ik me oudna 1 nacht een dorm te hebben gedeeld met 15(!) 18-jarige die me echt heeeeeeel de nacht hebben wakkergehouden!!) was het tijd om 3 dagen te gaan touren op de Great Ocean Road! Na wat slaap te hebben ingehaald, de eerste uurtjes in de bus, begon ik langzaam maar zeker te begrijpen waar iedereen altijd zo hysterisch enthousiast is over Australie! Het landschap is supermooi!! Een lange weg voor ons, om je heen een ruig, puur en groen landschap, een strak blauwe lucht en aan je linkerkant diepe kliffen met wit zand en blauw water. Als je dan ook nog op de achtergrond een heerlijk muziekje hebt, kan het inderdaad niet veel beter worden dan dat! We zijn o.a. gestopt bij de 12 apostelen. Dit zijn rotsen die uit het water steken aan de kustrand. De kleuren maakt het alles bij elkaar een super mooi gezicht.!

Na een dag touren en genieten van het uitzicht, moest de gids voor dag 2 wat andere plannen maken. Het nationaal park waar we heen zouden gaan, was nog steeds afgesloten vanwege de overstromingen die daar waren geweest. Het dorpje waar we hadden geslapen had ook veel last gehad van het water en dat was goed te zien. Heftig. We hebben die dag een ander nationaal park gezien en daar een wandeling gemaakt en.... de eerste koala's en kangaroe's gezien!! Skippy blijkt toch best groot te zijn van dichtbij! En Koala's slapen 20 uur per dag dus ik was erg blij toen er wel eentje wakker was en ons aankeek van hoog in de boom.
De tweede avond hebben we met z'n allen geBBQ't en heb ik een lesje gehad in het spelen van cricket; hier immens populair! Na partijtje, wat aardig lukte (gewoon de bal slaan en rennen, toch ;)) hebben we nog gezellig zitten kletsen bij een kampvuurtje. Jaaa, Australie op zn best!

Na de derder dag naar een wijnproeverij te zijn geweest (hmmmm:)) was het tijd om terug te gaan naar Melbourne, en deze keer te slapen in een ander hostal! Die nacht gelukkig wel goed geslapen om die dag weer vroeg op te staan. Het was mijn laatste dag in Melbourne en ik was van plan om te gaan kijken bij de Australian Open!! Niet dat ik nou zo'n grote tennisfan ben, maar zo'n event moet je een keer 'live' hebben meegemaak toch?! Ik had een groundpass gekocht waarmee je overal kon gaan kijken behalve in de twee grote stadia waar de grote namen spelen. Nog overrompeld door de drukte en kijkend op mijn plattegrondje, liep ik zonder te weten waar of hoe, een stadion in. Tot ik de omroeper 'Justine Henin' hoorde omroepen en bedacht dat ik al in een van die grote stadia was! Nog even gezwaaid naar Justine en rondgelopen (ik had moeten gaan zitten!!), maar toen kwamen ze vragen wat voor kaartje ik had en moest ik helaas zeggen dat ik 'maar' een groundpass had. Ik werd dus ook vriendelijk verzocht om het stadion te verlaten daarna...

Het was bij toeval dat ik erachter kwam dat 2 Nederlanders die dag ook speelde. Het was trouwens niet zo heelmoeilijk om ze te vinden...Oranje-fans hoor je en zie je immers overal:)! Helaas'Rus' verloren maar wel een winnende partij voor 'Haasse' en na, vanuit de verte, Roddick, Murray en Venus Williams nog te hebben gezien,was ik ineens'die-hard-fan' en heb ik de rest van hettoernooiredelijk op tv gevolgd.
Die avond ben ik nogbij vrienden van Anette en Gerald gaan eten die in Melbourne wonen. Na eengezellige avond en wat heerlijke glaasjes wijn, was het tijd omop te gaan naareen nieuw gebied in Australie te gaan: the Outback!

Na een vlucht aangekomen in Alice Springs enhet verschil in temperatuur was meteen te merken. Alice Springs is een dorp (in de woestijn, jeetje, wat een hitte!) waar voor veel mensen de tocht begint naar een van de bekendste attracties van Australië: Uluru. De heilige Aboriginal rots. Een gigantische ding die een aantal jaar geleden eindelijk is teruggegeven aan de Aboriginals. Zij lenen hem nu uit voor toerisme aan de regering met een contract voor 99 jaar. Omdat er nog steeds veel mensen zijn die de rots beklimmen, is het nog lang niet zeker of ze dit wel weer doen. Ongeveer 4 procent van de bevolking van Australië is Aboriginal, die originele bewoners van dit continent. Na een lange periode van onderdrukking, heeft de regering een paar jaar geleden eindelijk pas hun excuses aan deze groep mensen aangeboden.

De tour in en rondom Uluru was indrukwekkend. We begonnen met een heel stuk rijden…. Alleen een weg voor je en de woestijn om je heen. Vanwege de vele regen die er was gevallen, was er zelfs wat groen gegroeid in de woestijn. Heel af en toe kwamen we een andere bus, een gigantische truck of een auto tegen. Leuk weetje: de langste weg zonder bocht in Australië is 127 km lang! De stukken land waar je doorheen rijdt zijn vaak prive-terrein. Zo zijn er boeren die 1 miljoen hectare aan land hebben! Ze vragen dan geld om door dit gebied te reizen.

Die avond zagen we Uluru bij zonsopgang, die helaas een beetje in de soep viel doordat het bewolkt was. We hadden meer geluk die ochtend bij de zonsopgang! Een knalrode rots en een felblauwe lucht! Daarna hadden we een wandeling om Uluru heen en een rondleiding van Aboriginal ‘Heppie’. Ze vertelde ons wat verhalen over hoe de mensen daar leefde en wat ‘the Rock’ voor hen betekend. Het was leuk om te horen maar onze Heppie had helaas en niet heel veel zin in en liet het werk vooral aan de vertaalster over.

Die nacht mochten we buiten slapen en met het risico op schoen-stelende-dingo’s en slangen! Er was er nog nooit iemand aan dood gegaan dus veilig genoeg om te doen, aldus de gids. ‘Once in a lifetime’, dacht ik, dus na zeker te weten dat de slangen me niet zouden aanvallen, mn ‘swag’ (een soort van grote, dikke slaapzak) gepakt en mezelf ingepakt naast het kampvuur. Gelukkig zag er nog een Duitser de lol ervan in, en was ik niet in m’n uppie. En wat was het gaaf!!! Ik heb die nacht zoveel sterren gezien!! Ok, ik hoorde in het begin wel echt alles (ik: hoorde je dat.. Wat was dat?’ Waarop die Duitser heel droog reageerde: ‘Nee hoor, ik hoorde niets hoor’)! Maar daarna vlotjes in slaap gevallen!

De laatste dag zijn we naar Kings Canyon gereden. Dit is een gebergte midden in de woenstijn. We hebben een wandeling bovenop de Canyon gemaakt, wat een super uitzicht gaf! Na een Ozzie-BBQ (kangaroevlees en camelenworstjes, hmmmmmm!), was het tijd om terug te touren naar Alice.

Vanuit Alice Springs ben ik doorgevlogen naar Cairns en vond ik het heerlijk om twee dagen bij de lagoon (het zwembad naast de zee, want in de zee kan je niet zwemmen vanwege de kwallen!) te liggen en te relaxen. Het was Australië-dag (een beetje vergelijkbaar met koniginnedag) en vanaf een afstandje zag je die Aussies met de minuut meer dronken worden! Cairns is een beetje de ‘party-town’ van Australië. Veel kroegen, restaurantjes en dronken mensen op straat. Het probleem van dronken Australiers is een beetje hetzelfde als het probleem van dronken Engelsen…. Juist ja, teveel bloot en overal van die schreeuwers op straat! Hmm, doe mij maar een gewoon terrasje dan.

Na twee dagen Cairns op naar Port Douglas om te gaan duiken op de Great Barrier Reef! Hier had ik al sinds het halen van mijn paddie, naar uitgekeken. Heel blij dat ik dat meteen de dag na aankomst heb gedaan. Het weer werd daarna alleen maar slechter er wilder namelijk en later zou er geen boot meer de haven uitgaan. Mijn plan was om 1 duikje te doen en de rest te snorkelen. Na 1 duik (die eigenlijk een beetje tegenviel) had ik de smaak zeker te pakken en wilde ik echt niet meer tussen die oma’s met mn snorkel het water in. Maar goed ook, want de tweede en derde duik waren zo ontzettend mooi! Het koraal maakt het een fantasiewereld met de meest rare vormen en kleuren. Heel bijzonder!!

De dagen na mijn duik, werd het duidelijk dat de oostkust van Australië zich op moest maken voor een cyclone. De eerste, Anthony, bleek mee te vallen. Inmiddels was ik verder naar beneden gezakt naar Airlie Beach om vanuit daar de Whitsunday Islands te gaan doen. In de bus werd al duidelijk dat dat er niet van zou komen. Cyclone nummer twee, Yasi, kwam rechtstreeks op Airlie Beach af en toen ik die avond naar 11 uur bussen aankwam daar, werd me meteen geadviseerd zo snel mogelijk weer te vertrekken. Nadat ik daar te horen kreeg, hoe groot dit ding was en had gezien dat de locals hun zaken sloten, ramen aftapten en hostals twee dagen later zouden dichtgaan, was ik bang genoeg gemaakt en ben ik de volgende dag meteen weer vertrokken. Rockhampton ligt nog zuidelijker en daar heb ik, samen met veel anderen mensen die waren ‘gevlucht’, woensdag bij de tv gezeten om te kijken wat er zou gebeuren met die cyclone. Geen gewonden of doden maar heel wat dorpen weggeblazen! Heftig om te zien hoor! En na de overstromingen van een paar weken geleden, was men bang dat de regen, die de cyclone met zich meebracht, weer alles onder water zou zetten. Wat later dus ook gebeurde in en rond Melbourne.

Voor mij werd het tijd om weg te gaan van al dit natuurgeweld en het tot nu toe ‘veilige’ Tasmanie op te zoeken. Had dit besloten omdat ik geen zin had om toeristje te spelen in een gebied wat nog zo aan het opruimen en opbouwen was na deze afgelopen weken.

En wat blijkt….. Tazzie RULES!!! Oftewel: ‘vakantieman, het is hier geweldig!!’ Ik ben nu al een paar dagen op ‘road-trip’ met twee andere Dutchies en we hebben het geweldig goed naar ons zin! Maar daar… de volgende keer weer meer over!

Lieve mensen, reizen is zo geweldig leuk! Als je ooit nog de kans krijgt om het te doen, is er vanaf mij kant maar een advies: DOEN!

Tot de volgende keer!

Veel liefs Marleen

Daaaaag Indonesie:( Welkom Ozzieeee:)

En toen was er nog maar 1 reizende zus over... Jee, wat gaat het snel!

Katrien is alweer aan het werk en ik ben al op de helft! Echt niet te geloven... kan ook bijna niet meer bijhouden wat ik allemaal doe, dus ik gahet eerst maar eens op papier zetten!

Hoe is het allemaal met jullie? De Nederlanders die ik hier tegenkom en op vakantie zijn, hebben het allemaal over die hele koude winter met zoveel sneeuw in Nederland! Geen idee waar ze het over hebben

Na kerst op Bali te hebben gevierd en onze geslaagde kerstmaaltijden naar binnen te hebben gewerkt (heerlijk die crab, kreeft en andere visjes die we op hebben!), werd het tijd voor Katrientje om haar tas te pakken en terug te gaan naar huis. Slik.... dan ging het avontuur voor mij alleen, nu beginnen. Met een overvolle tas en een paar dikke tranen, Katrien uitgezwaaid (wat was het super he zussie

Gelukkig was er bij terugkomst in het hotel nog een vriendinnetje over! Milli en Franzi waren de dag voor Katrien namelijk ook vertrokken. Samen met Anna ben ik naar Ahmed gereisd. Het doel was daar: duiken! Er ligt schipwrak van de tweede wereldoorlog van de Japanners daar in het water, waar allerlei koralen zijn opgegegroeid. We hebben twee duiken in en rond het schip gemaakt. Doordat het schip heel open is, kan je er doorheen zwemmen. En dat geeft echt een onwijze adrenalinekick, kan ik je zeggen! Ik keek omhoog en zag de voorkant van het schip boven me! Het zicht was goed en we hebben superveel gezien! Zo was er een hele zwerm vissen (grijs/zilver) die om je heen komen zwemmen! Echt wel een stuk of 200 denk ik! En van te voren hadden we op de foto al kennisgemaakt met de 'huisbaracuda'. Deze woont al heel lang in het schip en is gewend aan duikers om hem heen.. zeiden ze! Op een gegeven moment zagen we hem nog echt ook! Anderhalve meter lang en met zijn bek open.... wahahaaaa, supercool! En verder zoveel kleuren en vormen om je heen... wow!

Na het duiken zijn Anna en ik meteen op een scooter gestapt! Het zou het laatste dagje Bali zijn voor mij en ik wilde nog wat zien. We hebben een paar uur gereden en zijn twee keer, tot op onze onderbroek natgeregend! Maar dat mocht de pret niet deren... De rijstvelden waren er zeker niet minder mooi om! Echt een superleuke dag, die mij veel vertrouwen gaf voor de komende periode!

Vanuit Ahmed zijn we met de boot naar Gili Trawagan gegaan. Daar was ik al geweest maar omdat Kuta (Bali) ons niet zo'n leuke bestemming leek voor oud en nieuw (heeeeeeel veel dronken Aussies), opnieuw de overtocht gemaakt. Na een tijdje zoeken, bleek dat het toch lastig was om een goedkope kamer te krijgen voor oud en nieuw. De prijzen waren spontaan met 100 procent gestegen deze dagen! Uiteindelijk een veel te dure kamer genomen maar we waren blij dat we iets hadden.

Op oudjaarsavond hebben we op het strand een gebbq't visje op, en speelde er op de achtergrond een livebandje! Toen Anna en ik besloten hadden dat het tijd werd om te dansen, kwamen we 3 Zuid-Afrikaanse jongens tegen, die we eerder al in Bali hadden ontmoet. Gezelligheid dus! Met wat bier, een hele hoop goede (en dronken)voornemens, heel veel regen (om 23.30 uur begon het te spoelen), enveel gezellige mensen om me heen, was het een oud en nieuw om nooit te vergeten! En dat we elkaar al gelukkig nieuwjaar hadden gewenst voordat de rest van de kroeg ging aftellen, is dan ook niet meer zo erg!

We waren zo slim geweest om op 1 jan om 7.30 uur de boot te nemen naar Lombok. We wilden geen tijd verliezen en slapen zouden we toch wel, waar we ook waren. De tocht was errug zwaar en wat waren we blijtoen we in ons hostal in Sengigi waren!Diedag hebben weniet zo heel veel meer van het eiland gezien. Een filmpje kijken op het dakterraswas een goed alternatief!

De volgende dagvoelden we ons weerhelemaal goed en hebben we besloten om het eiland te gaan verkennenmet de scooter.We haddende smaak te pakkenvan het scooterrijden (echt zooo heerlijk) en zijn helemaal naar het zuiden van Lombok gereden. Daar Kuta (niet die van Bali, maar van Lombok)beach bezocht endaarna langs allerlei kleine weggetjes weer teruggerden.Onderwegveel gestopt omtte genieten van alles om jeons heen:koeien die midden op straat staan en absoluutniet voor je aan de kant gaan. Oude vrouwtjes die hard werken in de rijstvelden en kindjes die blijven zwaaien. Dit gecombineerd met palmbomen aan de kant van de weg, heuvel op en heuvel af en uitzicht op de kust.... ik wil jullie niet jaloers maken, maar wat was het tof!!!!!

Het avondeten liep wel een beetje in de soep die avond. Ik dacht een lekker kippetje te hebben besteld (op z'n Indonesisch), maar kreeg een 20 minuutjes later een heel gefrituurd kuikentje op mn bord! Alles zat er nog en aan... Hoewel ik echt niet zo flauw ben met eten, durfde ik hier echt niet aan te beginnen. Maar snel een ommeletje besteld... altijd goed.

Anna ging na drie dagen Lombok terug naar Bali om Ubud te bezoeken. Ik was daar al geweest en besloot om een ticket naar Denpasar te boeken en vanuit daar meteen door te reizen naar Bondowoso in Java. De afstanden zijn allemaal niet zo groot, maar het was me toch een aardige zit. Taxi in, Vliegtuig in, taxi naar busterminal, bus naar de ferrie, van de boot weer terug in de bus, overstappen op een andere bus, de tuk tuk in naar het eerste hotel en uiteindelijk weer de tuk tuk in naar een ander hotel om te kijken of die iets beter was. Na 12 uur reizen, met alleen een landkaartje van Java in mn hand, was ik er! De mensen in Indonesie zijn zoo lief. Ik hoefde elke keer maar het begin van de stad te zeggen waar ik heen wilde, en ze sprongen met 5 tegelijk op om me te helpen. Dit gaat dan als volgt: De ene zegt dit (versta ik natuurlijk niet) en de andere allemaal wat anders (denk ik dan). Dan gaan ze er eerst een minuut of 10 over discussieren wie nou dan wel niet gelijk heeft, terwijl ik op mn dooie gemakkie wacht totdat iemand de knoop doorhakt en de andere er dan toch ook wel mee eens zijn dat dit de beste optie is. Dan word ik bijna letterlijk aan de hand genomen en naar de bus/of ander vervoersmiddel gebracht, die ik nodig heb. Echt supergrappig en zonder reisgids kom je er dus ook echt wel! Volgens mij ben ik zelfs in het hotel beland waar Anette en Gerald ook hebben geslapen (hotel palm, groot en met zwembad). Daar kwam ik pas later achter!

In Bondowoso was verder niets te doen en dus ging ik mijn tocht verder regelen voor de volgende dag. Anette en Gerald hadden mij de tip gegeven om zwavelvulkaan Ijen te gaan bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan! De volgende ochtend om 05.00 uur zat ik achterop een scooter bij een meneertje dat geen enkel woord Engels sprak maar het heel leuk vond om foto's van mij te maken (het liefst bij elk bloemetje en plantje wat we tegen kwamen.... om 5 uur 'sochtends!!!). Na 3 uur hobbelen, kwam ik bij een soort parkeerterrein waarvan je te voet verder moest. 3 km stond er op het bordje... kkdwd, dacht ik nog! Viel dat even tegen. Een hartsikke stijl pad en ergens in het midden dacht ik.... die vulkaan die moet godsakkers wel heeeeel mooi zijn!! Was mn lieve zus vast even vergeten om te zeggen.... maar goed, dat was haar meteen vergeven want eenmaal bovenaan stond ik bijna te springen van blijheid!!! Wat een geweldig uitzicht!! Een groen meer, een vulkaankrater met vele kleuren en een blauwe lucht (je moet echt de foto's zien)! Heb er heerlijk een tijdje gezeten en de zwavelwerkertjes geobserveerd. Ze lopen ieder twee keer per dag op en neer met wel 80 kilo zwavel in hun manden. Niet te geloven hoe ze dit doen!! De zwavel verkopen ze. Er wordt oa gebruikt in cosmetica en ze maken er bommen van!

Toen het begon dicht te trekken, ben ik weer naar beneden gaan lopen. En ik was nog geen50 m gedaald, toen ik, jaaaa hoor, Nederlanders hoorden! Haha, je komt ze echt overal tegen! Gezellig samen naar beneden gewandeld en we bleken in hetzelfde hotel te zitten. De middag lekker uitgerust bij het zwembad en daar kwamen we de volgende kaaskop tegen. Deze woonde de helft van het jaar in Java en nodigde ons uit om bijhem te komen eten. 's Avonds een heerlijk biertje gedronken en naar de verhalen van 'Jo' geluisterd. Hij vond het leuk om te vertellen (had vroeger bij de marine gezeten en heel veel gereisd) en wij na, een vermoeiende dag, helemaal niet erg om te luisteren. Iedereen blij dus en 'savonds weer tevreden naar mn bedje.

Na Bondowosokwamen we na een dag treinen (12 uur voor nog geen 3 euro... 'NS, eat your heart out!!') aan in Solo. Een klein dorpje in centraal Java. Het weer zat niet mee hier en na een dag door de regen te hebben gelopen eneen aantal, niet zo interessante,dingen te hebben bezocht.. vond geen van ons het erg om de dag erna meteen door te reizen naar Joghakarta, wat mijn laaste bestemming in Indonesie zou zijn.

Joghakarta is op zich zelf een niet zo'n hele bijzondere stad. Het is er druk met scooters,tuk tuks, auto's, paarden, bussen en voetgangers. Het hostal waar ik zat was wel erg cool. Veel op het balkonnetjes gezeten en mn boekje gelezen. Eerst ben ik naar de tempel van Borobudur gegaan. Een van de grootste buddhistische tempels in Azie.Wederom achterop de scooterkwam ik daar ergens in de middag aan. Onderwegwas het erg druk en het verkeer stond vast vanwegede slechte wegen.In november is vulkaan Merapiuitgebarsten in Java en de dorpen eromheenhebben daar nog steeds veel last van. Er is veel puinen as opgeruimd. Hele dorpen zijn verwoest toen deze vulkaan is uitgebarsten en op plekken waar eerst een dorp stond, waren nu alleen maar heel veelgrote rotsen en modder te zien. Doordat het veel had geregend was er in deze dagen weerveel modder en stenenvan de Merapi naar beneden gekomen en hadden opnieuw veel huizen en wegen beschadigd. Heftig om te zien hoor! Op de achtergrondstaat de Merapi erook nog steeds dreigend bij. Sowieso doordat hij zo groot is en je hem altijdziet en ook omdat er nog steeds een flinkrookwolk uitkomt. De schrikzit er goed in bij de mensen en ze waren bang dat het nog meer ging regenen, of nog erger dat hij misschien nog een keer gaat uitbarsten. De mensen hebben niet veel daar en willen dus niet hun huizenal verlaten. Het is vaak het enige wat ze hebben aan waarde..

De volgende ochtend heeeeel vroeg (je zou zeggen datje er beter in zou worden, naarmate je het vaker doet... in tegendeel!) heefthet mannetje van het hostal me naar een uitzichtpunt gebracht waar vandaan ik de tempelen de omgeving (met ook de Merapi) kon zien. Met een kopje warme thee en een banaan heb ik genotenvan de zonsopgang!! Het was daar zoooo stil, met alleen de geluiden van de vroege ochtend om me heen!Van zwart werd alles donkerblauw, daarna wit endaarnamet een beetje een oranje gloed van de zon! Geweldig mooi! De mist hingin de bomen wat het geheel een beetje een beetje 'spooky' maakte.Was echt eenspeciale ervaring!

Na 100 foto's verder, zijn we teruggegaanen heeft mn chauffeurtje me afgezet bij de tempel.Sommige delen van de tempel zijnze nog aan het schoonmaken en zijn dus afgezet. Voor de rest issie gewoonsupermooi,met veel buddha's (hou ik van;)) en andereversieringen!

Na een paar uurtjes was het op en ben ik met Anna (die inmiddels ook weer was aangesloten) teruggegaan naar Joghakarta. Daar hebik na nog een dagje sightseeing (we hebben ons niet laten overhalen om naar de'shadow-puppet-show' te gaan A en G,thanks voor de 'flop')voor de laatste keer gedag gezegd tegen Anna, want die zou nu echt weer naar hetkoude Belgie vertrekken!

Voor mij was het ook bijna gedaan met Azie en dat was toch wel een verdrietige gedachte! Azie is echt supercool! Indonesie is ook zeker op mijn lijstje met favorieten komen staan! Zeker nog eens naar terug! De 13e ben ik al vroeg op het vliegtuig gestapt om nog een nacht te verblijven in Singapore! Heb me daar weer kostelijk vermaakt (Katrien, waarom zijn we niet naar chinatown gegaan toen we er de 1e keer waren... super!).

Gisteren ben ik vanuit Singapore doorgevlogen naar Melbourne!! En na 4 maanden Azie is dat best een cultuurshok kan ik je zeggen! Jezus, wat is het hier duur!! En Jezus, waar zijn al mn Aziatische vrienden op straat! Het lijkt wel of ik heel dicht bij zit, maar ook weer niet! De mensen zijn anders tegen elkaar en ik val totaal niet meer op als toerist. Ga het nog missen straks... 'Missss, Missss, wanna buy?'. En nog wat... toen ik deze ochtend m'm dorm inliep, struikelde ik bijna over de sokken, pyjama, tassen, schoenen en weet ik veel wat van de buurman! Leve het backpackerswereldje in Australie!

Vandaag door de stad gelopen en het is hier ook wel weer heel mooi hoor. De charme van Azie is er niet meer, maar het heeft zeker een andere soort van gezelligheid. Het weer hielp me vandaag goed, een strakblauwe lucht!!

Morgen vertrek ik meteen om 3 dagen de 'Great Ocean Road' te gaan bewonderen!! Heb er heel veel zin in dus de volgende keer horen jullie daar zeker meer over!

Tot de volgende keer,veel liefs marleen

......en dat er maar veel wensen uit mogen komen in 2011!!

ps: ik heb nog veel meer foto's maar de pc wilt ze niet uploaden. Poging 25 stel ik nog even uit maar ze komen er zeker!